Όσοι ακόμη ονειρεύονται πως η ζωή έχει το ίδιο ζωηρό χρώμα και βασανίζονται από το βιολογικό τους γήρας, είναι γιατί ποτέ τους δεν μεγάλωσαν, δεν άφησαν το φουστάνι της Μάνας σιγουριάς και του Μπαμπά το μπράτσο που τους αγκάλιαζε, ευτυχώς που δεν ξεπέρασαν και έτσι δεν αλλοίωσαν την φύση της καθ’αυτού Ζωής, και έτσι μένει η ουσία ως μέγιστη αξία, τα υπόλοιπα είναι φτωχές και πλούσιες αντιλήψεις των αξιωματούχων της αδέξιας κοινωνίας των ανθρώπων,
